Clementine ~|~

* Birinci ağızla yazmayın diye bir uyarı görmediğimden öyle koydum. Önceki rpglerimden alıntıdır.

Birdenbire gelir o bildik hüzün. Aniden hissettirir kendini, seni hiç hazırlamadan. Sanki hiç sonu gelmeyecek bir karanlık gibi. Koşsan da o küçük ışığa bir adım bile yaklaşamıyormuşsun gibidir. Çocuklar bile çirkindir öyle zamanlarda. Yağmurun sesini dinlemek bile huzur vermez. Ne en iyi arkadaşın, ne de en sevdiğin kitap çaredir derdine. Ne söylense boş, ne yapılsa gereksizlik derdine çare bulmak için. Çevrendekilerin çabası bir sigara dumanı gibi uçar gider. Sen ise hiç çaba göstermezsin. Çünkü bilemezsin neyin olduğunu, neden böyle hissettiğini, neden anlamsızlaştığını. İnsan bilmediği bir şeye çare bulmak için çaba gösteremez ki zaten. Sadece oturur, yatar, bakınır çevresine ve hep susar. Ben de aynen böyleydim işte. Babamın karşısında otururken aynen böyleydim. Çaresiz… Umutsuz…

“Baba, lütfen…” Yalvarırcasına bakıyordum babama. Tek kurtarıcımdı o benim. Ama şimdi, o bile başka çare göremiyordu. Kardeşimin bozduğu itibarımız, benim tarafımdan düzeltilmek zorundaydı. Ben artık bir Black değil, bir Lestrange olmak zorundaydım. Rodolphus’un eşi ve mahkumu… “Baba…” Kafasını başka yöne doğru çevirdi. Andromeda giderken, babamın gözlerinde tüm neşeyi de alıp götürmüş ve yerine daimi bir hüzün bırakmıştı. “Üzgünüm Bella. Başka bir çaremiz yok, biliyorsun.” Dudaklarım titremeye başlamıştı. Ağlamak istiyordum ama tutuyordum kendimi. Sadece babamın yanında kendimi zayıflığa bırakabilirdim. Ama bu asla ağlama noktasına gitmezdi. Çünkü ben ağlamazdım. Ağladığımı görebilen tek insan da, artık kardeşim değildi.

“Haftaya kadar hazırlıkların çoğu bitmiş olmalı. Yarın kardeşinle gelinlik seçmeye gidersiniz.” Kalbimdeki öfke tüm hızıyla bir zehir misali ağzımdan döküldü. “Benim kardeşim filan yok! O yüzden evleniyorum zaten! Bir kardeşim olmadığı için!” Aniden gerçekleşen bu çıkışım babamı etkilemişe benzemiyordu. Bense çaresizliğimin içerisinde boğulduğumu hissediyordum. Bitiyordu işte, bütün ömrüm bitiyordu. Ve babam, o çok sevdiğim adam hiçbir şey yapamıyordu bunun için...Yer yer çok sevdiğim ama bu durumlarda tiksindiğim o sakin havasıyla şöyle bir baktı bana. “Cissa’yı kastetmiştim.” Kafamı öne eydim. Zor tutuyordum kendimi. İhtiyacım açığa çıkıyordu. Bir şeyler yapmak istiyordum kendime ama şimdi olmazdı, yapamazdım. İğreniyordum kendimden. Gücümü son damlasına kadar eriten bu ihtiyaç beni bitiriyordu. Sonunda çaresizce ama bu durumu belli etmeyen bir sertlikle kafamı kaldırdım ve gözlerimi babamınkilere diktim bir süre. Ve birden ayağa kalktım. “Tamam.” Babam sonunda kabul edeceğimi elbette bildiğinden hiçbir şaşkınlık ifadesi göstermemişti. Duvardaki resimlere bakarak, ayağa kalktı. Sonra gözleri bana, kendisinin tıpatıp ikizi olarak gördüğü kızına döndü. Sanki son kez görüyormuşçasına inceliyorduk birbirimizi. Aynı tondaki simsiyah saçlarımızı, derin ve siyah gözlerimizi, simetrik yüz hatlarımızı… Ama babam birden buna son vererek başını çevirdi. “Çıkabilirsin Bella.”

Sonrasında hafifçe eğilip selam verdim ve hızlı adımlarla odama çıktım. Narcissa merdivenlerdeyken beni durdurmaya çalıştı ama umursamadım. Odama girdiğimde kapı anında kitlendi ve kendimi siyah, ipek çarşafın üzerine attım. Ellerim titriyordu ama kendimi tutmak zorundaydım. Söz vermiştim. Kendime söz vermiştim. Andromeda’ya defalarca söz vermiştim. Hatta gitmeden önce bile son isteği ona bu konuda söz vermem olmuştu. Ama… O beni terk etti… Ona sözümü niçin tutacaktım ki? Bu onu artık ilgilendirmezdi. Veya aslında sadece yapabilmek için bahaneler uyduruyordum. Buna ihtiyacım vardı…

Hızla yataktan kalktım ve dolabıma koştum. Siyah ve uzun elbisemin eteklerindeki danteller yerleri süpürerek hışırdadı. Dolabın kapağını açtım ve eteklerimi toplayıp yere çöktüm. Dolaptaki elbiseleri kenara çekip, zemindeki tahtaya vurdum ve kaldırıp altındaki kutuyu aldım. Kapının kilitli olduğunu kontrol ettikten sonra, hızla yatağıma gittim ve umursamadan tozlu kutuyu çarşafın üstüne bıraktım. Bir süre kutuya bakakaldıktan sonra, kendimi serbest bıraktım ve kutuyu açıp, içindekilere baktım. İnce, uzun ve kemik saplı jileti elime aldım. Eteğimi hızlıca yukarı toplayıp, jileti sıkıca kavradım. Bembeyaz bacağımdaki, solgun tenime jileti hafifçe bastırdım ve acıyla dişlerimi sıktım ama bir yandan da gülümsüyordum. Jileti daha derine batırdım ve sonra kenara koydum ve akan kanı izledim. Bir yandan acı yüzünden çarşafı sıkıyordum, bir yandan da gülümsüyordum. Bütün sinirim bir anda geçmişti ve rahatlamıştım. Beş dakika boyunca, kanın hafif hafif akmasına izin verdim. Jileti derine batırmaya çalışmıştım ama kan fazla akmadığına göre pek işe yaramamıştı. Ama umurumda değildi. O an mutluydum. Hiçbir şey umurumda değildi.

İçimdeki acı, yavaş yavaş yüzeye çıkmıştı. Jiletle açılmış ve kana karışıp dışarı atılmıştır. O yara iyileştiğinde, acım da iyileşecekti ve sonsuz huzura kavuşacaktım.