Soğuk kış akşamı, evlerin kapılarının önünü, açılmasınlar diye, adeta bir kilit gibi kapatmıştı karla. Herkesler evlerindeydi. Ya sıcak kahvelerini içiyorlardı ya da şefkatli anneler çocuklarına uyusunlar diye masal anlatıyorlardı. Babaların çoğu kuytu köşelerde ya da meyhanelerde sızmıştı. Sadece bir kaç çocuk vardı o sızan babalarını cama dayanmış bekleyen. Onlara da anneleri kızıyordu herhalde, duydum. Karın o güzel bembeyaz renginin kanla kaplanacağını o gece kimse bilmiyordu.
Titrek sokak lambasının altında bir siluet belirdi. Simsiyah. Kukuletalı varlık kardan hiç etkilenmiyormuş gibi, hiçbir titreme göstermeden ruh misali sokağın başında dikiliyordu. Az sonra yavaşça yürümeye başladı. İstifini bozmadan elinde tuttuğu asasını cübbesinin cebine sokuverdi. Görünmekten korkuyor gibiydi. Hafif rüzgar sesi eşliğinde ayaklarını yarı sürüyerek, yarı bata-çıka bir kapının önüne geldi. Kapıyı çalmaya tenezzül bile etmedi.
"Alamor!"
Adamın gür sesi tüm sokakta yankılandı. Babalarını bekleyen çocukların kafaları aniden kaybolmuştu. Bembeyaz Sovestys Street'te şuan o adamdan başka kimse yoktu. Adam tekrar bağırdı.
"Alamor!"
Hiçbir ses gelmedi. Ne bir adım atma sesi, ne de bir cevap. Büyücü sözünü üçlemeyecekti. Sinirli bir edayla az önce sokuşturduğu yerden çıkardı asasını. Lambaların titrek ışığında parlyıverdi yeşil asa. Gözden uzak bir sokağın ortasında, az sonra yaşanacak galeyan, korkutacaktı herkesi ve inletecekti tüm sihir alemini. Bazıları yaşam boyu unutmayacaktı, bazıları da unutuverecekti ya da unutmak zorunda kalacaklardı. "Bombarda Maxima!" Adamın demin asasını doğrulttuğu kapı büyük bir şiddetle patladı ve herkes evinin hafifçe sallandığını hissetti. Etraftaki toz ve kardan neredeyse hiçbir şey görünmüyordu ki, büyücü kendisine doğru gelen Imperius lanetini savurabildi.
"Lütfen Alamor, biz eski arkadaşız. Sen de kuralları biliyorsun." Adamın sesinde bir şey sezildi. Üzüntü... Keder... Biraz sonra çok yakın bir arkadaşını öldürecek olan Kennev ağlamaklıydı.Karşıdaki adamın sesiz titredi. Ve dudaklarından dökülen sözler Kennev'in kalbini dağladı. "Biz o aptal gruptan çok önceler de arkadaştık Kennev. Bırak beni gideyim.." O an onu bırakabilirdi Kennev. Evet evet, Alamor'u bırakabilirdi... Ama yapmadı. Bağlanırken sırtına mührünü vurdurduğu grubuna ihanet etmedi. Karanlık ve ifrit gecede "Avada Kadevra" sesi yankılandı ve bir "Ah!" sesi eşliğinde Alamor yere düştü.
O an hiçbir şey hissetmedi Kennev. Bir ayağı yerden yüksekte olan ahşap sandalyeye çöktü. Alamor ile Gate'e giderken tanışmıştı. Onunla hep iyi anlaşmış, birbirlerinin kusurlarını kapatmışlardı. Dersleri birlikte asmış, Quidditch'leri birlikte izlemişlerdi. Sonra bu grup çıkmıştı ortaya. Domanicues, Sihir Bakanlığı'nı düşürmek için kurulmuş ve geri dönüşü olmayan kurallar içeren, bir grup sihirbazın kurduğu topluluktu. Alamor istememişti, Kennev'in ısrarlarına karşı koyamamıştı sadece... Bir süre camdan içeriye vuran ve odayı yarı aydınlatan ay ışığının gizemliliğine dikti gözlerini. Ne yapmıştı? Bir hiç uğruna, gruptan çıktı diye, en yakınını, kanından, canından olan birini öldürmüştü...
Sessizce ayağa kalktı. Alamor'un cansız bedeninin yanına diz çöktü. Yaşlı gözlerinden birkaç damla yaş süzüldü..
Ve o ifrit gecede bir yeşil ışık daha çaktı ve yere sert bir şey düştü...
Anasayfa 